COLUMN – We hebben de mens in het verkeer uit het oog verloren in de manier waarop we over het verkeer praten. We spreken over een auto van rechts en een motor van links.

Vorige week vond een dramatisch ongeval plaats waarbij een auto met een vrouw en een paar kinderen geplet werd tussen twee vrachtauto’s. In het nieuws hoor je dat de tweede vrachtauto te laat remde, niet de chauffeur. In de stad waar ik woon staat een bord met de tekst ‘Brommers op de rijbaan’, niet de bromfietser.

Ook in de rijles vergeten we vaak dat medeweggebruikers mensen zijn. Na een motorrijles met Dennis zat ik met hem de rit na te bespreken en de vorderingenkaart in te vullen. Hij vroeg: “Weet je nog dat we op Deventerweg reden?” Uiteraard kon ik mij dat nog herinneren.

“Zag je die blauwe auto die van de parkeerplaats van de Gamma aan kwam rijden?”, was zijn tweede vraag. Ik had de blauwe auto niet gezien moest ik toegeven. “Maar”, zei ik, terwijl ik hem aandachtig aankeek. “Ik zie eigenlijk nooit een blauwe auto van rechts of een rode van links.” Dennis snapte er niets van en keek me verwarrend aan.

“Heb jij onderweg nog die oude man gezien met die hoed op en die sigaar in zijn mond?”, vroeg ik Dennis. “Nee, zei hij terwijl hij nadacht”.”Die heb ik niet gezien.” “Die oude man zat in die blauwe auto”, zei ik hem. Hij keek me aan en begon te lachen.

Verkeer betekent volgens het woordenboek  1) omgang in de persoonlijke of zakelijke sfeer. 2) het zich bewegen of het vervoer van personen, voertuigen en goederen.

Misschien moeten we er ook in onze taal wat meer op gaan letten, dat we het verkeer terug brengen tot wat het eigenlijk is: omgaan met elkaar, omgaan met mensen en omgaan met autobestuurders.

Simon Jongepier