‘Het doet wel een beetje zeer’, zei hij, nadat hij officieel de voorzittershamer aan Eric Bakker gaf. Onlangs nam Peter van Neck (69) afscheid als voorzitter van Vereniging Rijschool Belang. Vijf jaar lang was hij het gezicht van de branchevereniging. Enkele dagen na de afscheidsreceptie in Lexmond, vertelt hij hoe hij deze veelbewogen jaren heeft beleefd.

Hoe gaat het met je, na je afscheid als voorzitter?

“Nou, het is nu nog even heel druk. Sowieso ben ik momenteel druk bezig met de tuin van mijn dochter die helemaal op de schop ligt. Dus ik pendel regelmatig lekker heen en weer. Ondertussen zijn we ook bij de VRB achter de schermen bezig met de overdracht en het regelen van praktische zaken, zoals het doorsturen van mijn e-mails.”

Hoe voelt het om het voorzitterschap over te dragen?

“Ik heb er een goed gevoel bij. Ik wist natuurlijk dat deze stap eraan kwam. We zijn eerst op zoek gegaan naar iemand die geschikt is voor deze functie en hiervoor open staat. Niet alleen hij maar ook zijn gezin. Dat is met Eric Bakker gelukt. Eric is afgelopen jaar bij allerlei besprekingen met me mee geweest. Hij gaf aan ervoor te willen gaan. Ik draag het vol vertrouwen over. Ik blijf voorlopig natuurlijk nog even vicevoorzitter, zodat ik als het nodig is nog bij kan springen. En er zijn enkele zaken die nog afgerond moeten worden. Sommige afspraken die we hebben staan zijn bijvoorbeeld vanuit mijn initiatief gemaakt, daar moet ik gewoon nog even bij zijn.”

“Ik vind dat zelf ook prettig. We hebben twee jaar lang aan die kar getrokken, dan wil ik het ook graag mee helpen afronden. We hebben natuurlijk heel veel op papier staan, maar we hebben ook heel veel achtergronden in ons hoofd zitten. Er zijn nieuwe Kamerleden die nog niet zo goed ingevoerd zijn in de materie, waar we komende tijd gesprekken mee hebben.”

De VRB is in 2009 mede ontstaan uit onvrede over ontwikkelingen in de branche. Wat speelde er precies?

“In die tijd is er tussen het CBR, Bovag en FAM een convenant gesloten met regels over onder meer reserveringstermijnen en andere zaken voor rijscholen. Daar was veel onvrede over, omdat de regels behoorlijk eenzijdig waren: het CBR kreeg het meer voor het zeggen, de rijscholen juist minder. Zij moesten maar naar het CBR luisteren, leek de gedachte te zijn. Denk aan het machtigen van leerlingen: rijscholen moesten hier steeds meer werk voor verrichten. Top (intranet van CBR) werkt bovendien erg traag. Als kleine rijschool zit je heel de dag in de auto, de grote rijscholen hebben hier mensen voor op kantoor zitten. Rijscholen moesten meer personeel aannemen om dit werk op te vangen.”

Miste je toen een vertegenwoordiger voor de kleine rijscholen?

“Dat klopt. Ik moet ook zeggen dat het CBR toen een hele andere directie had. Zij dachten dat ze niet veel met de rijscholen te maken hadden en voerden vooral hun eigen beleid. Met de komst van René Verstraeten en Susi Zijderveld is hier veel in veranderd. Nu is Petra Delsing op de plaats van Susi gekomen. Ook zij luistert goed naar de werkvloer. Er is dus ook binnen het CBR een totaal andere wind gaan waaien.”

Je werd niet direct voorzitter bij de VRB.

“Nadat we hadden besloten een officiële brancheorganisatie op te richten, met Nico van Swam, als voorzitter, had ik de ondankbare taak op me genomen om penningmeester te worden. Dat is geen fijne functie in zo’n fase. Bij de start van de VRB hadden we in no time rond de negenhonderd aanmeldingen. Zodra je deze mensen een rekening gaat sturen, omdat er nu eenmaal kosten worden gemaakt, geeft niemand thuis. En dan heb je het maar over een paar tientjes per jaar. Ik dacht destijds: ik stop hier zo veel tijd in om wat centen bij elkaar te harken, dat ik beter in de lesauto kan zitten om wat geld te verdienen voor de VRB-kas. Dat zou nog sneller gaan. Uiteindelijk bleven er tweehonderd leden over die betaalden. Ik vind het nog steeds jammer dat zo weinig rijscholen zich willen organiseren, ondanks het lage kostenplaatje.”

Ondanks de tijd en energie die het je kostte, werd je toch voorzitter.

“Vlak voordat Nico stopte als voorzitter, dreigden we even zonder te zitten. We hadden iemand op het oog als opvolger, maar hij bleek uiteindelijk niet geschikt te zijn. Ik maakte me flink zorgen, ook omdat Willy van Summeren eveneens zou stoppen met zijn werk als secretaris. Maar Willy gaf aan dat Nico en hij een nieuwe op het oog hadden van wie ze dachten dat hij geschikt was. Ik stelde voor hem uit te nodigen voor een gesprek. Willy zei: bij deze ben je uitgenodigd.”

“No way, was mijn eerste reactie. Daar heb ik de capaciteiten niet voor. Ik besefte namelijk hoeveel werk het is. Na een paar gesprekken heb ik toch gezegd dat ik het wil doen, op voorwaarde dat Irma (Brauers, red.) het secretariaat gaat doen. Na een aantal weken goed nadenken besloot ook zij ervoor te gaan.”

“Irma en ik zijn een goed team. We houden elkaar goed in balans. Ik heb met Irma afgelopen jaren intensief contact gehad. Ze stopt er net als ik heel veel tijd in. Als zij het secretariaat niet had gedaan, was ik al een paar jaar eerder gestopt als voorzitter.”

Met name Bovag en het CBR waren op z’n zachtst gezegd niet direct enthousiast om met jullie te praten. Hoe kregen jullie het toch voor elkaar?

“Dat heeft inderdaad heel wat strijd gekost. Dit gebeurde in de periode dat we ook probeerden om Kamerleden te benaderen, maar dat bleek nogal lastig te zijn. Op een gegeven moment waren we met het bestuur in de Tweede Kamer bij een Algemeen Overleg. We wilden gewoon eens weten hoe dat eraan toeging. Later stonden we buiten een sigaretje te roken, toen Camiel Eurlings naar ons toe kwam. Hij zei dat het top was wat wij deden. Toen viel ik hem min of meer aan: leuk dat jullie dit allemaal goed vinden, maar we sturen je regelmatig een mail en we krijgen nooit antwoord. Hij beloofde dat hij dat zou veranderen. Dat gebeurde ook. Hij gaf me een apart mailadres dat ik voor belangrijke zaken kon gebruiken. Op zondagavond om vijf voor twaalf stuurde ik hem een mail en om tien over twaalf had ik antwoord.”

“Eurlings heeft er uiteindelijk voor gezorgd dat het CBR, FAM en Bovag met ons aan tafel gingen. Dat werd hem niet in dank afgenomen. Bovag stelde absurde eisen aan ons voordat we mochten aanschuiven. Het CBR heeft vervolgens een mediator ingeschakeld om te bemiddelen tussen ons drieën. Uiteindelijk zijn we er samen uitgekomen, en onze samenwerking gaat steeds stukken beter. Ook nu met Frank (Hoornenborg, red.) en Christa (Grootveld). We zijn het niet met alles eens, dat kan en moet ook niet. Maar als alle partijen water bij de wijn doen en er vervolgens een product uitkomt waar we allemaal mee kunnen leven en waardoor de hele branche professioneler wordt, dan sta je veel sterker richting de Tweede Kamer.”

Bovag zag natuurlijk een concurrent aanschuiven bij het overleg.

“In het begin was dat inderdaad heel sterk het geval. Wij gaven aan dat de leden die zich bij ons aansluiten, nooit lid zouden worden van Bovag. Op dat gebied zijn wij geen concurrent van Bovag. De trend van de laatste twee jaar is wel dat steeds meer Bovag-leden ook lid worden van de VRB en dan na enige tijd het lidmaatschap bij Bovag opzeggen. Ze merken dat ze aan de VRB meer hebben. Ook het kostenlaatje weegt zwaar mee. Inmiddels zijn er ook rijscholen aangesloten bij VRB die CCV doen. Vanuit het bestuur hebben we daarom een vertegenwoordiger voor deze rijscholen. Dit is overigens afgestemd FAM en Bovag. We vullen elkaar aan en helpen elkaar.”

De VRB heeft inmiddels zo’n 570 leden. Waarom maken rijscholen de overstap naar VRB?

“Ik denk dat dat te maken heeft met de toegankelijkheid van de bestuursleden van de VRB. Ook al komen sommige leden met de vreemdste vragen, we proberen dit altijd op een goede manier op te lossen. Vaak niet eens per mail, ik bel liever. Dat vinden ze toch erg prettig, wij ook trouwens. Ze vergeten soms dat wij geen fulltime betaalde job hebben bij VRB en dat we ook andere werkzaamheden hebben. Soms ben je een of twee dagen verder voordat je contact met iemand kan opnemen, maar ze zitten natuurlijk ook zelf in de lesauto. Dan zijn ze boos over de late reactie. Dit merk je ook bij reacties op Facebook. Daar word ik wel eens uitgemaakt voor een manager die niet weet wat er speelt. Ze weten blijkbaar helemaal niet wie ik ben. Maar als ik me daar aan ga storen, dan kan ik dit werk niet doen.”

Ik kan me voorstellen dat zulke reacties toch wel lastig kan zijn.

“Het is weleens lastig ja. Maar ik merk wel dat als ik deze mensen bel, ze verbaasd zijn en heel anders reageren dan wanneer ze achter hun scherm een reactie typen. Maar goed, dit moet je allemaal kunnen respecteren. Zo heb ik er altijd ingestaan. Al is het op sociale media wel altijd een klein groepje met dezelfde mensen. Voor deze mensen doe je het nooit goed.”

“Ik weet nog dat ik net voorzitter was en naar de Tweede Kamer ging. Thuis hadden we een discussie over wat ik aan moest trekken. Ik vond dat ik geen pak aan moest trekken. Ik had al eerder commentaar gehad: die Van Neck had zich wel wat netter moeten kleden. Mijn vrouw vond dat ze een punt hadden, maar daar ben ik het niet mee eens. Als ik daar in een pak was gaan zitten, hadden ze geschreven: die man heeft kapsones met z’n Armani-pak, wie denkt hij wel dat hij is?”

Waar kwam je motivatie vandaan om jaren voorzitter te blijven?

“Mijn aard is dat als ik ergens aan begin, ik er ook vol voor ga. Ik herken dat ook in mijn kinderen. Hoe klein ze ook waren: als ze iets in hun hoofd hadden, zoals leren fietsen of zwemmen, moest het ook gebeuren. Ze bleven doorgaan totdat het lukte. Met mijn vrouw heb ik het er natuurlijk weleens over gehad om te stoppen. Ze adviseerde me dat niet te doen, want ‘de VRB is je kindje’. Ik heb veel aan haar te danken. Ze heeft me alle ruimte gegeven om de dingen te doen die nodig waren. Zij had ook een gezin draaiende te houden, terwijl we hadden afgesproken dat zij maximaal twintig uur per week les zou geven. Op een gegeven moment werden dat er 45. Het bedrijf moest doordraaien.”

“Maar nu, ook gezien mijn leeftijd, vind ik het wel goed geweest. Ik heb mijn leven lang gewerkt en ik wil andere dingen doen die ik ook leuk vind. Vorig jaar heb ik mijn WRM-pas opnieuw verlengd. Het is toch makkelijk om bij te springen als het nodig is. Mijn vrouw Yvonne is 62 en heeft ook vorig jaar haar pas verlengd. Maar daarna is het wel goed geweest. Die leerlingen hoeven ook niet naast opa of oma in de lesauto te zitten.”

Zijn er nog bijzondere momenten die je bijblijven?

“Ik heb geleerd om bij de eerste kennismaking niet direct een oordeel over iemand te vellen. Dat vind ik voor mezelf een verrijking. Soms denk je van tevoren dat je een klik hebt met iemand, maar dat blijkt niet zo te zijn. Maar andersom is natuurlijk ook het geval. Dan kijk ik bijvoorbeeld naar het CBR, FAM en Bovag. In het begin ben je een beetje argwanend naar deze partijen, maar dat blijkt achteraf helemaal niet nodig te zijn geweest.”

“In het begin trokken we als VRB een behoorlijk grote broek aan. We waren een muis die aan het brullen was als een leeuw. We beseften dat dat niet de manier was. Uiteindelijk zijn we een partij geworden die ergens toe doet en die serieus wordt genomen.”