Hoe houd je je goede rijinstructeurs binnenboord? Veel ondernemers kunnen vanwege de kleine marges hun medewerkers niet het loon bieden dat ze verdienen. Bij de verkeersschool van Ruud Rutten in Venlo deed zich vrijdag een situatie voor die typerend is voor deze ontwikkeling. De voorzitter van branchevereniging FAM schrijft erover in een ingezonden stuk.

“Ik moet het even kwijt. Vrijdagmorgen 9.30 uur. Iedereen is in vakantiesfeer en het weer ook 25 graden in de vroege ochtend. Gezellig zitten wij wat te keuvelen op kantoor met enkele medewerkers. Zowel instructeurs als administratiemedewerkers. Ik leg hun uit waar we als brancheorganisaties samen met het CBR naartoe willen in de toekomst.

Hopelijk krijgen we de steun uit Den Haag om een mooie stap te maken in de toekomst van de rijinstructeur. Ik lees de hoop in de ogen van enkelen die al vele jaren bij ons in dienst zijn. Hoop, maar eerlijk is eerlijk, ik zie ze denken: Ruud, dit horen we al jaren. Gaan wij het nog mee maken.

Het gaat erom hoe je het oplost, jongedame. En niet van schrik zonder te kijken van rijstrook wisselen en andere weggebruikers in de problemen brengen.

De winkeldeur gaat open. Er komt een kandidaat binnen. Gisteren gezakt voor haar rijexamen. De betreffende instructeur loopt naar haar toe en vraagt of ze al enigszins over de teleurstelling heen is. Het antwoord is kort maar krachtig: ‘Nee’. En: ‘Ik wil volgende week weer op examen’. Ik leun even achterover en ben benieuwd hoe dit wordt opgepakt. De medewerkster van kantoor legt netjes uit wat de spelregels zijn bij het reserveren van een herexamen en adviseert de jonge dame even rustig te blijven en met haar instructeur een goed plan te maken naar haar herexamen. Uiteraard gaat ze nog op vakantie en de betreffende instructeur ook.

Ze is en blijft ervan overtuigd dat ze super gereden heeft, veel ervaring heeft met haar Armeens rijbewijs en nu komt het: het was de examinator. De examinator had constant rustige buitenaf straatjes gereden tot het moment dat hij het genoeg vond en de tijd was aangebroken om haar te laten zakken en door het moordend drukke centrum van Venlo terug te rijden naar de oproepplaats.

We kennen het. Verkeerde rijstrook. Maakt niet uit: het gaat erom hoe je het oplost, jongedame. En niet van schrik zonder te kijken van rijstrook wisselen en enkele andere weggebruikers in de problemen brengen. Uiteraard was dit niet waar. ‘Ik heb gekeken, ik rij immers al jaren. Ik ben er ingeluisd.’ De instructeur blijft rustig en probeert samen met de medewerkster en inmiddels een vrouwelijke collega duidelijk te maken wat er mis ging en hoe het beter kan. Geen gehoor.

Dit is het moment dat ik het niet meer hou. Ik sta op loop er naar toe en vraag de jonge dame even naar mij te luisteren. Ik leg haar uit dat ook ik het erg jammer vind dat ze gezakt is. Maar voor de rest moet ik haar toch echt vertellen dat onze instructeurs hun stinkende best doen met iedere kandidaat. Dat ik echt nog nooit meegemaakt heb dat een examinator van het CBR iemand bewust laat zakken. En ja, in het hedendaagse verkeer is het soms druk en soms minder druk.

Ik leef met hen mee en realiseer me dat dit de reden is waarom ik de laatste jaren al enkele toppers ben kwijtgeraakt.

Ik heb nog een nieuwtje voor haar. Als ze voor reden vatbaar wordt en met haar instructeur een goed plan maakt en dit ook opvolgt en ze slaagt de tweede keer, krijgt ze een rijbewijs waarmee ze ook buiten Venlo mag rijden. En geloof mij. In Amsterdam, Rotterdam en Den Haag, daar is het pas druk.

Ze begint te huilen. Gaat met haar echtgenote overleggen en druipt af. Mijn medewerkers druipen af naar de koffieautomaat om dit voorval gezamenlijk te verwerken en weer verder te gaan met hun volgende kandidaat. Ik probeer iedereen nog een hart onder de riem te steken. Leef met hun mee en realiseer me dat dit de reden is waarom ik de laatste jaren al enkele toppers ben kwijtgeraakt.

Toppers die de branche volledig hebben verlaten. Niet naar de concurrent zijn gelopen maar elders een nieuwe carrière hebben opgebouwd. Omdat inspanning en beloning totaal niet in verhouding staan. Ik krijg er zelfs begrip voor. Ik denk: Ruud dit moet echt anders, dit verdient een hardwerkende instructeur niet. Maar dit verdient deze branche ook niet. Gelukkig gebeurt dit niet dagelijks, maar het doet wel pijn en doet onze branche tekort.”

Ruud Rutten