Rijinstructeur Pieter Kuijk raakte in juni 2019 samen met zijn leerling betrokken bij een ernstig auto-ongeluk. Ondanks de heftige ervaring, blijft Kuijk, met zijn zestien jaar aan ervaring, vol passie over zijn vak en twijfelde hij geen seconde om te stoppen met zijn werk. 

Kun je mij meenemen naar dat moment, wat gebeurde er?

“Ik reed met mijn leerling op een 80-weg in Buren. Het was een beetje een onzekere leerling en hij reed 50 à 60 kilometer per uur. Ik zei nog: kom, geef maar een beetje gas, want hier mag je 80. Op een gegeven moment zag ik links van mij een auto naderen over de kruisende weg en toen ik nogmaals keek, dacht ik: die gaat niet stoppen. Er kwam ons op onze weg ook een auto tegemoet en ik vreesde al dat die twee op elkaar zouden botsen.
Ik trapte uit reflex hard op de rem. De auto die vanaf de zijkant kwam, had slecht zicht op de kruising, dat wist ik. Binnen enkele ogenblikken zag ik de twee auto’s hard op elkaar knallen, vlak voor onze auto. Door die klap botsten beiden frontaal tegen ons aan.

Ik ben even buiten westen geweest, want toen ik mijn ogen weer opendeed, stond de brandweer er al. Ook de ambulance was er binnen enkele minuten. Mij werd gezegd in de auto te blijven zitten en er liepen een hoop mensen om de andere auto’s heen. Toen de ambulance kwam, controleerden zij eerst of ik nog gevoel had in mijn benen. Mijn voet voelde erg pijnlijk aan en ik kon er niet op staan.

Samen met een van de andere slachtoffers ben ik naar het ziekenhuis gebracht. De andere betrokken automobilisten heb ik eigenlijk niet meer gezien. Ik was de enige die echt goed gewond was geraakt, want ik brak een lendenwervel. Mijn leerling had gelukkig alleen een brandplek op zijn duim op de plek waar de airbag hem had geraakt.

Mijn verwondingen wijzen aan hoe hard ik op de rem heb getrapt. Mijn been stond zo strak op de rem dat ik daardoor de klap in mijn rug heb opgevangen. Als ik slap in de gordel had gezeten, had mijn riem de klap opgevangen.”

Hoe gaat het nu?

“Ik heb geluk gehad. Ik had een compressiefractuur, wat eigenlijk wil zeggen dat mijn wervel een beetje was ingedrukt. Als de breuk iets meer naar achter was geweest, dan had ik drie maanden met pinnen in mijn rug in het ziekenhuis gelegen.

Echter kon ik door de breuk aan mijn lendenwervel eigenlijk niks meer; niet tillen, niet lang staan, geen huishoudelijke klusjes doen. Maar zitten lukte nog wel, dus ik kon mijn werk blijven doen, gelukkig. Later kreeg ik ook last van mijn beweeglijkheid. Door de plotselinge klap van het ongeluk kreeg ik twee frozen shoulders. Uiteindelijk heb ik een half jaar à driekwart jaar een fysiotherapeut moeten bezoeken.

Inmiddels heeft het ongeluk geen beperkingen meer op mijn werk, maar lang staan kan nog wel eens vervelend zijn. Ook in mijn schouders voel ik soms nog wel eens een zeurderig gevoel, maar ik kan voor de rest gelukkig alles weer.”

Wat waren de gevolgen voor de leerling?

“Toen ik een stuk jonger was, en nog geen rijinstructeur was, heb ik ook een ongeluk gehad en daar was ik ontzettend van geschrokken. Ik heb mij toen wel beseft dat je er niks mee bereikt om thuis te blijven zitten, omdat je daar juist angstig van wordt. Je moet gewoon weer op pad gaan, zo kun je het het best verwerken. De dag na het ongeluk heb ik daarom direct een vervangende lesauto geregeld en ben ik met mijn leerling de weg op gegaan. We zijn twee keer langs de plek van het ongeluk gereden. Ik heb hem uitgelegd dat hij dit niet had kunnen voorkomen en hem laten weten dat hij alles tegen mij kon zeggen of aan mij kon vragen.

Hij is uiteindelijk in een keer geslaagd. Dat was echt heel fijn.”

Ik kan mij voorstellen dat deze gebeurtenis veel impact heeft gehad op zowel jou als de leerling. Wat maakt dat je werkzaam bent gebleven als rijinstructeur?

“Ongelukken gebeuren overal. Of je nou treinmachinist of vrachtwagenchauffeur bent, ongelukken kunnen gebeuren. Je stopt niet na een tegenslag. Mijn werk geeft mij nog steeds energie en ik haal er veel plezier uit. De dankbaarheid vind ik het leukst. Wat je samen met een leerling opbouwt, het groeiproces waar die leerling doorheen gaat. Dat iemand binnenkomt en nog niet weet hoe hij moet rijden en hoe een auto werkt, maar dat je uiteindelijk samen een mooi resultaat binnensleept: je rijbewijs.

Ik wil van het lessen gewoon altijd een positieve ervaring maken. Als je geen zin meer hebt om rijinstructeur te zijn, moet je ermee stoppen. Je wil niet zo’n docent worden die chagrijnig is of steeds schreeuwt, dan kan je je boodschap niet meer overbrengen en de leerlingen niet meer begeleiden.”

Is de angst voor een ongeluk iets wat veel door je hoofd speelt als rijinstructeur?

“Ja, zeker. Je zit de hele dag op de weg, je ziet dingen gebeuren en je ziet dingen fout gaan. Ik ben de hele tijd bezig met de verkeersveiligheid en mijn leerlingen iets bijbrengen zodat zij die veiligheid kunnen garanderen in de toekomst.

Ik zou het ook verschrikkelijk vinden als een van mijn leerlingen in de toekomst een ongeluk zou veroorzaken of mee zou maken.”

Is er iets wat je andere rijinstructeurs zou willen meegeven?

“Wat ik andere rijinstructeurs echt op het hart wil drukken, is dat je moet zorgen voor een écht goede verzekering. Dat heeft mij financieel gezien namelijk gered. Door mijn verzekering kon ik een tijdelijke lesauto huren en omdat ik een buffer had opgebouwd, was ik daarna in staat om vrij snel een nieuwe lesauto aan te schaffen.

Wat ook ontzettend belangrijk is, is het hebben van goede contacten met collega-rijinstructeurs. Niet alleen om je verhaal bij te doen, maar ook om op terug te vallen in tijden van nood. De dag na het ongeluk stond er namelijk een examen gepland, waar ik uiteraard niet bij kon zijn. Een bevriende rijinstructeur heeft dit toen overgenomen en andersom zou ik die gunst ook verlenen. Goed collegiaal contact kan je redden.”